احتمالا متفاوت ترین نوشته ای هست که از من می خونید

دیروز فقط ظهر صدای تیراندازی رو شنیدیم و به نسبت روزهای قبل، روز آرام تری بود.

همه میدونیم وقتی قیمت بنزین و دلار بالا میره روی بالا رفتن سایر اجناس تاثیر می گذاره، اینکه دقیقا چه ارتباطی بین اینها هست، بررسیش در تخصص من نیست. فقط مشهود و ملموس هست برای همه ما که قیمتها به شکل چشمگیری افزایش پیدا می کنه. دولت هم هربار وعده کنترل بازار و قیمت ها رو میده ولی هربار از این پروسه سرشکسته بیرون میاد و ضرر مالی و جانی! این رویداد متوجه مردم میشه. چه زندگی ها که از هم نمی پاشه، چه سلامتی هایی که به خطر نمی افته، زندگی ما مستقیما از تصمیمات دولت تاثیر می پذیره، پول پس انداز شده روز مبادا هم کفاف این نوسانات بازار رو نمیده و مردم حق دارن نگران باشند. 

هربار این چرخه تکرار میشه، مردم اعتراض می کنند اما بهشون وعده میدن که بازار کنترل میشه، هربار میگن قوی ترین نظارت ها رو اعمال می کنیم و این اتفاق نمی افته! اتفاقی که زندگی ها رو جلو ببره و اعتماد رو به مسئولین بیشتر کنه، رخ نمیده! 

مسئله معیشت مردم کم اهمیت تر از انرژی هسته ای نبود که رهبری به صراحت در اون مورد مخالفتشون رو برای مذاکره با آمریکا اعلام کردند، چرا در این مورد گفتند من از تصمیم سه قوه حمایت می کنم؟ چرا از ما خواستند که به دولتی خوشبین باشیم که همیشه خلف وعده کرده؟ چه تضمینی برای عدم تکرار این چرخه معیوب وجود داره جناب رهبر؟ ما چشم امیدمون به حمایت یک نفر بود، ولی ظاهرا مطالبات مردم بی اهمیت هست و این مردم فقط جایی اهمیت پیدا می کنند که وجود یک دشمن خارجی مطرح باشه. مگر همین مردم در عرصه های مختلف از نظامشون حمایت نکردند؟ مگر همین ها دلیل مشروعیت این نظام نیستند؟ مگر همین ها انقلاب نکردند؟ مگر همین ها عزیزانشون رو برای دفاع از تمامیت این مملکت پیشکش نکردند؟ سزاوار هست این اندازه بی اعتنایی به مطالباتشون؟! 

ما به چه دولتی خوشبین باشیم؟! به کدوم عملکردش؟!