شبانه

خسته ام
از ترس هایم که تمامی ندارند و نفسم را بند آورده اند.
از انتظار که بی پاسخ است.
از فلسفه بافیهایی که ذهنم نشخوار می کند.
از حرف هایی که نیتشان ناخواناست.
از دلتنگی برای تو که بی انتهاست .
از بهانه هایم برای لحظه ای با تو بودن که ناشیانه و کودکانه ست.
چه طور میان این کلاف پیچ در پیچ دوام بیاورم؟!