استاد برای ما نماد همه چیزهایی ست که آراممان می کند. او هنوز بعد از سالها، بیابان به بیابان را در پی تمدن های گمشده این سرزمین در پس نواهای حزن انگیز زنی در قرنهای خاک گرفته، مردی دستار به سر تکیه داده بر درخت انجیر معابد، در پی شکسته های سفال ها و تکه های سنگها و ساروج ها طی طریق می کند. می نشینم به تماشای این قدم های خستگی ناپذیر در جست و جوی هزاره های گمشده و در آسودگی فارغ از هیاهوی دنیای او، خود گمشده ام را جست و جو می کنم، در خطوط اسلیمی کاشیها، در پیچکهای ذکری که به گلدسته میرسد، در تکثری که به وحدت می انجامد. در محضر چراغ دانش استاد من ساکتم و شنوا. تمام دنیا پشت کلاس درس او جامانده. تمام آدمهای پرهیاهو. تمام ارعاب ها و اضطراب های بی قواره جهان پر از دود. تمام شعارها و ذهن های آلوده به فلسفه های بی نتیجه.اقیانوس دانایی اعجاب آور است و برای ما چاره ای جز تواضع نیست.
درباره این سایت